بررسی رابطه سرمایه اجتماعی و تمایل به نوآوری در کارکنان دانشگاه تهران

مشخصه اصلی عصر حاضر، تغییر است و سازمان ها برای این که بتوانند به تغییرات و چالش های معاصر، پاسخ دهند، ناگزیر از نوآوری هستند. این واقعیت علاقه مدیران و محققان علوم مدیریتی را به تئوری سرمایه اجتماعی به عنوان عامل کلیدی و بالقوه مؤثر در ارتقاء سطح عملکرد سازمان و خلق مزیت رقابتی، جلب کرده است. پژوهش حاضر به بررسی رابطه بین سرمایه اجتماعی و ابعاد آن (ساختاری، رابطه ای و شناختی) با تمایل به نوآوری و هم چنین تعیین سهم نسبی هر یک از این ابعاد در پیش بینی تمایل به نوآوری، پرداخته است. روش پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بوده و جامعه آماری شامل کلیه کارکنان دانشگاه تهران می باشند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، 308 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده ها از دو پرسشنامه محقق ساخته؛ 1) سرمایه اجتماعی و 2) تمایل به نوآوری استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی و استنباطی چون؛ تحلیل همبستگی و تحلیل رگرسیون گام به گام استفاده گردید. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که؛ بین سرمایه اجتماعی و ابعاد آن، با تمایل به نوآوری در سازمان رابطه مثبت و معنادار وجود دارد هم چنین ابعاد رابطه ای و ساختاری سرمایه اجتماعی تمایل به نوآوری را پیش بینی می نمایند و بعد شناختی سرمایه اجتماعی، نمی تواند پیش بینی کننده مناسبی برای تمایل به نوآری در سازمان باشد.